Kas
8
2011
Bayram temizliği yaparken evde bir örümcek unutmuşuz...
Neyse ki çok tatlı bir örümcekmiş... Hiç bırakmayalım, hep bizimle kalsın dedik...
Herkese iyi bayramlar...
Eki
27
2011
Bir sürü kuş yuvasız kalır...Bazen yürekten havalanır o kuşlar...
Bazen bir kuş olmak ister insan...
Kanatlanıp uçmak, sevdiklerinin yanında olmak...
Bazen olman gereken yerde olamazsın...
Anladığında geç olur... Üzülürsün...
Elden gelen bu kadardır, bazen...
Yapacak şey, söyleyecek söz kalmaz...
Hayat böyledir...
Eki
22
2011
İnanması güç ama öyle oldu...
Birinci yaş gününü 1 kez, ikinci yaş gününü 2 kez kutladık.
Hal böyle olunca üçüncü yaş günün 3 kez kutlamak gerekiyordu. Olmadı. 2 kerede kaldık.
Seneye dördüncü kutlamada görüşmek üzere...
Eki
10
2011
Olurmuş. İş makinelerine aşık bir çocuğunuz varsa...
Trafik çilesi, çukur dolu yollar, tozu toprağı...
Oğlumun heyecanı, sevinci...
"Sinyal ver de şuraya park et. Ekskavatöre bakalım!" deyişi...
Şehirde taş taş üstüne koymadılar. Varsın öyle olsun, ne diyeyim?
Eyl
22
2011
Bu "isterse" kısmında ben, mütevazi ve tatlı okul müdürümüzden küçük bi ayar yedim. "Onun istemesine bırakırsanız, bugün ister yarın istemez. Siz zor durumda kalırsınız" dedi. Haklıydı!
Pazartesi günü, geç kalkmayı seven oğlumu yataktan kazıyarak kaldırdık. Bir bölümü şu videoda. Saat 9'a kadar okulun içinde kalmamıza izin vereceklerini biliyorduk ama tabi miskin oğlumu yataktan kaldırmak ve gitmek uzun sürdü. Okulun fiziksel şartlarına ilişkin bir şey yazmayacağım çünkü çok ilgilenmedim. Hatta okulu ilk haftanın sonlarına doğru Serpil arkadaşımı gezidirirken gördüm diyebilirim. Tuvaletlerin içini henüz görmedim bile. Benim için asli olan, diyalog kurulabilecek, çocuğuma vicdan sahibi her insan gibi davranabilecek, sabırlı, güler yüzlü bir müdür ve sınıf öğretmeni, gerisi ile açıkçası çok ilgilenmiyorum. Müdürümüz Nazmiye Hanım ve Selda öğretmenimiz beni ilk andan beri bu konuda tatmin ettiler, sağolsunlar.
İlk gün sınıfa beraber girince, oyuncakları da görünce, etrafta ağlaşan çocukları izlemenin de şokuyla Ege daldı gitti. İlk anlarımız da şu videoda.
İlk gün öğretmenine 4 tane kitap okutmuş. Biri Kayu, diğeri Ege'nin "yorgun gemi" dediği, sonradan "Nazlı Gemi" olduğunu öğrendiğimiz kitap.
İlk gün böyle ağıtla bitince, devamının geleceğini de bilmeliydim. O gün bugündür her sabah ağlayarak gidiyoruz okula. Önce "sen de gel" sonra "okula gitmicem", "anneannemde benimle kalsın", "akşam gidicem", "anneanne beni bırakma ne olur...", "anne beni bırakma". Ne kadar silahı varsa kullanıyor. Benim süngüm düşecekken annem yetişiyor, onunki düşecekken ben yetişiyorum. İçeri girer girmez susmasa, akşam ağlayarak bulsam çoktan vazgeçmiştim bu kreş sevdasından. Okulda mutlu olduğunu biliyorum, düşünüyorum, umuyorum... Sabah erken uyanıp, evde daha uzun vakit geçirsek sanki daha mutlu gidecek gibi ama uyku düzenimizi de oturtamadık daha. Bakalım önümüzdeki günler neler getirecek.
Eyl
21
2011
Arkadaki örtüyü dikkate almadan... Sanatçının bu kompozisyonda neyi betimlediğini anlatabilecek olan var mı? Bilene büyük ödül :))
İpucu: Sanatçımız İzmir'li olup, yaşadığı şehirden etkilenmektedir...
Tem
26
2011
"Çok acıyor" dedim Hikmet'e.
Arkamdan bir ses "Benim acılarım da senin olsun annecim".
E, ne diyelim? Olsun oğlum.
Tem
25
2011
 | |
| Canım Annem'in doğum günü sürprizi :) |
Tem
20
2011
Mar
28
2011
Mar
20
2011
"Ben sana küstüm dayı, beni ağlattın diye. Sen beni üzdün"
Yanıma yatıp sohbetler ediyor.
"Ben İdil'in abiyim. Oyuncaklarımı onunla paalaştım. Güzel güzel oonadık."
Seyrettiklerini başkalarına anlatıyor.
"Anane mebi hatta omus. Tamici bob onu aadı"
Seçimler yapıyor.
"Babaya gidelim. Obobüse binelim, ucaka binmeyelim. Kokcak bise yok?"
Kararlar veriyor.
"Onu gimicem. Bunu yemicem. Kakmicam. Bunu kapa. Doodum. Ukum geedi."
Gittiği yerden dönmüyor.
"Sen git, ben geemicem. Sen git, beni al."
Mar
16
2011
Mar
12
2011
 |
| Havuçlu, limon çekirdekli, maydonozlu kardan adam |
 |
| Portatif kardan adam |
Şub
22
2011
Önümüzdeki günlerde yazmak üzere buraya not düşeyim.
Bir de Ege'nin "neden"lerinden bahsedeyim.
Neden pil bitmiş,anne?
Neden süt biberonda, anne?
Neden araba tortortor yapıyor,anne?
Neden?
Neden?
Şub
19
2011
"Bu menim anniem, şu menim ananem". Bu ... şu ... ilk defa kullanıyor.
Şub
18
2011
İlk sahnede mutfak masasında oturmuşum. Sanıyorum dört-beş yaşımdayım. Sırtım hem mutfak kapısına hem de sokak kapısına dönük. Önümde -şimdiki çocuklara anlam ifade etmeyecek- şehir telefon rehberi var. Bazı sayfaların üzerinde yıldız işareti var. Onları yuvarlak içerisine alıyorum büyük bir ciddiyetle. Babam uyanmış, "ne yapıyorsun kızım? dedi. "Ders çalışıyorum, baba" dedim. Elini başıma koydu, okşadı.
3 yaş büyük abisini kıskanma konusunu, "neden benim de gözlüklerim yok, gözlerim bozuldu anne, göremiyorum, benim de gözlük takmam lazım" "benim neden sivilcelerim yok?" boyutunda yaşayan küçük bir kız için durumun ciddiyetini bilmem söylememe gerek var mı? Telefon rehberini karalamama izin veren anne ve babamı da bu vesileyle tebrik etmek isterim. Şimdi bu çok olağan ama o zamanlar bir çocuğun bu yüzden hırpalanması şaşırılacak şey değildi.
İkinci sahnede arabadayız. Babam kullanıyor. Annem yanında oturmuş. Ben babamın arkasında camdan dışarı bakıyorum. Abim de yanımda oturuyor ama ne yapıyor bilmiyorum. Kırıkhan'a gidiyoruz. Eski yol dediğimiz köy yolundan. Sanırım bahar, pencere açık yüzüme rüzgar çarpıyor. Arabada bir müzik çalıyor. Şimdilerde aklımda kalan tek bir cümle: "Last night i heard the screaming". Müthiş müzik zevki olan bir adamdı babam. Allah rahmet eylesin.
Tracy Chapman söylüyor, Behind the wall.
Üçüncü sahnede yayladayız. "Soğukoluk" şimdiki adı "Güzelyayla". Ne gerek vardıysa adını değiştirdiler. Dağdan gelen iplik gibi suya ağzımızı dayayıp içtiğimiz orman yoluna giderken sağ tarafta bir bahçenin içinde kocaman bir ceviz ağacı var. Yaşlıca bir teyze -belki de küçükken bize yaşlı geliyordu bilemiyorum, sanırım Bahriye ablanın annesi- ağacı silkeliyor. Biz de altında çılgınlar gibi koşturarak cevizleri topluyoruz.
Aynı Bahriye Abla'nın bir de oduncu kocası vardı. Her sabah dört nala koşan bir atın üzerinde orman yoluna doğru gider, akşama doğru odunlar yüklü atıyla yavaş yavaş aynı yoldan dönerdi. Adı Tarkan mıydı yoksa ona bu adı ben mi şimdi yakıştırdım bilemiyorum ama benim çocukluğumun etkileyici sahnelerindendi.
Düşündükçe öyle çok sahne geliyor ki gözlerimin önüne. Sadece bunlar bile mutlu bir çocukluk geçirdim demem için yeterli sanıyorum.
Bizim çocuklarımızın da böyle sahneleri olacak mı? Umarım olur. En azından bu sahneleri mutlulukla hatırlayabilecek dinginliği verebilsek, gerisi kolay.
Şub
17
2011
Ben hep "benim çocuğum normal, sıradan bir çocuk olsun. Öyle çok akıllı, özel bir çocuğum olmasını istemem. Hem yaşadığımız dünyaya ayak uydurabilmesi için hem de ben "anne olarak yetebildim mi" sorgulamasının muhasebesini çok büyütmeyeyim." derdim.
Öyle değilmiş. İçinde yaşadığımız çağda bütün çocuklar özel ve akıllı olarak doğuyormuş meğer.
Her biri dudak ısırtacak niteliklere sahip oluyormuş.
Her çocuk çok özelmiş. Bir de zaten bu işler sizin isteğinize kalmıyormuş.
Korktuğum ben de dahil bütün annelerin başına geliyormuş da benim haberim yokmuş.
Şub
16
2011
Sihirli elleriyle Hija Del Sol dokundu bize.
Dokunduğu her yeri güzelleştiren güzel insanların etrafımızda olması ne muhteşem bir keyif.
Ellerine, emeğine sağlık güneşin kızı.
Şub
4
2011
Oca
30
2011
Fotoğrafların orijinallerini saklamak için henüz kesin bir çözüm bulamadım. Boyutlarını ACDSee ile küçültüp Ege için açtığım gmail hesabından babasına ve konu ile ilgilenen dostlara mail atıyorum. Böylelikle hem Ege'nin giden kutusunda hem de babamızın gelen kutusunda saklı duruyorlar. Küçültüp gönderdiğim için, içim çok da rahat değil. O işe de bir çözüm bulmam lazım ama (ortalama 4mb olsa) 5000 fotoğraf nereye, nasıl kopyalanır bilemiyorum.
Bir de sadece Ege'nin mail adresine okuma izni verdiğim özel bir blog daha açtım. Oraya da bugüne kadar tuttuğum bölük pörçük notları ve bundan sonra ona özel yazacaklarımı toparlamaya başladım. Hepsi el yazımla kağıtlarda da var. Bunlar sadece kaybolma riskine karşı alınmış önlemler.
Her yeni arşivleme çalışmamda, bir arkadaşımın "Ne kadar çok kayıt altına alıyorsun her şeyi... Birazını da büyüyünce sen anlat, senden dinlesin." deyişi aklımda. Ona da söylediğim gibi öyle az şeyi hatırlayabiliyorum ki, Ege anlayacak yaşa geldiğinde hiçbir şey hatırlayamamaktan korkuyorum.
İşte bütün çabamın sebebi budur.
Tüm bu video arşivleme çalışmaları sırasında yaklaşık 830 günlük birlikteliğimiz sırasında oğlumla nerelerden geçtiğimizi, bize kimlerin yol arkadaşlığı yaptığını, ne hatalar yaptığımı, annelik serüvenimi daha derli toplu değerlendirdim. Şimdi olsa asla yapmayacağım şeyler de yapmışım, kendimi tebrik edeceğim davranışlarda da bulunmuşum.
Bir çocuk yetiştirirken teşekkür edecek o kadar çok insan giriyor ki hayatımıza hepsini akılda tutmak çok güç gerçekten.
Emeği geçen herkese çok teşekkürler...
Oca
27
2011
Oca
25
2011
Kelimelere dökebilenler var, çizebilenler var, şekil verebilenler var.
İçindeki masalı paylaşmak, bu masalın yolunu başkalarının masallarıyla çakıştırabilmek en güzel olan.
Az çok blog okuyanlar görmüş, duymuş, haberdar olmuşlardır.
"Bir Kar Masalı"çıktı.
Ege henüz bizzat tanışamadı. Sevgili adaşımın iPad tanıtımı sayesinde haberdar oldu.
Doğruyu söylemek gerekirse, masalı daha çok kendime saklıyorum basılı hali elimize geçinceye kadar.
Bu masalı hayata geçirenlerin neler hissettiklerini anlamamız mümkün değil elbette.
Çocuğu olan herkes bilir. Kendi çocuğuna hislerin başka bir şeye benzemez.
"Bir Kar Masalı" onların ortak çocukları...
Onlar ne kadar tarif etmeye çalışmış olsalar da biz onları anlayamayız ama onlar da bizi anlayamazlar.
Çok sevdiğin bir annenin aklındaki masalı kendi bilgisayarında okumak, ona böyle dokunmak...
Ne güzel çiziyor diye uzaktan uzaktan sürekli takip ettiğin bir annenin bütün çocuklar için -senin oğlun için de- çizdiğini bilmek...
Sohbetlerine doyamadığın bir annenin yaptığı iş ile gönül evinin içine kadar girmesi...
Çok teşekkür ederim. Masalımızı masalınızla süslediğiniz için. Ellerinize, emeklerinize sağlık.
Oca
21
2011
Buradan yola çıkarak;
Öyle değil mi gerçekten, biz evlatlarımızı en iyi tanıyanlar olmaz mıyız genellikle?
Peki ya bir evlat annesini ne kadar tanır? Ben annemi ne kadar tanıyorum? Elbette biliyoruz. Biz değil miyiz onların parçası olan? Ne kadar eleştirsek de dönüp dolanıp annemize benzeyen, hele de kızlar.
Peki ya yaşadıkları?
Aşkları, acıları, mutlulukları, kızgınlıkları, sevinçleri, özençleri, umutları, hayalleri, planları...
Bunları bilmeli miyiz? Bilmemizi isterler mi? Ben ister miyim Ege beni bu kadar tanısın?
Galiba isterim ama sanıyorum önce ben, beni o kadar tanımalıyım...
Oca
19
2011
"Asla"
"Ay nasıl yapıyorlar"
Bir annenin hatta bir insanın kurabileceği en tehlikeli cümlelermiş.
Ben çocuğuma öyle karmuş kurmuş şeyler yedirmem. Oldu cicim , görürsem söylerim.
Bugün yaptım.Evdeki mis gibi ıspanağı ısrarla yemeyen , yiyeceğim diyip tabağına dilimlettiği tavuk ızgarayı kurutmak suretiyle yemeyen oğluma akşam saatlerinde "ıspanaklı, tavuklu tarhana çorbası" yaptım.
Tekrar tekrar pişmekten onlarda bir fayda kaldı mı bilmiyorum ama görüntü ve koku fena değildi. Malum diyet sebebiyle , yemek saatlerim dışında ağzıma lokma koymamayı prensip edindiğimden tadına bakmadım. Herhalde tadı da fena değildi ki 2 koca çorba tabağını içine ekmekleri ufalayıp ufalayıp sildi süpürdü. Bu performansta kahvaltıdan beri adamakıllı bir şey yememiş olmasının ve dans eden İggle Piggle ve Uppsy Daisy'nin de etkisi elbette vardır.
E , ne demişler -büyük lokma ye , büyük söz söyleme-
Oca
16
2011
Anlamı: su
Kelime: übegeder
Anlamı: helikopter
Kelime: kammon
Anlamı: kamyon
Oca
14
2011
Oca
11
2011
Oca
1
2011
"alama .... alama" gerçekten ağlayan birisini gördüğünde veya ağlama taklidi yapıldığında veya kendisi sinirlenip vurunca pişman olduğunda, ben kızgınca bakınca.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
